ghost #พี่จินรักผี [Junhwan]

ผมเกลียดเช้าวันจันทร์..

ผมเกลียดที่ต้องมาโรงเรียน..

“เห้ย จินฮวาน!”

“…”  ผมไม่ได้หันไปตอบรับ แต่กลับฟุบหน้าลงที่โต๊ะ วันนี้จะมาแกล้งอะไรกันอีกผมเบื่อแล้วนะ..

“นั่งด้วยคนดิ”

“ฮะ?” งงแดกครับ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครขอมานั่งด้วย เห็นมาก็มาแกล้งตลอดทั้งๆที่ผมไม่รู้จักพวกมันนะ แต่พวกมันมาแกล้งผมตลอด ไม่เข้าใจเหมือนกัน!

“บอกว่าคนนั่งด้วย”

“นายเป็นใครอะ จะมาแกล้งฉันอีกหรอ?”

“นายมีคนคอยแกล้งด้วยหรอ วันๆฉันเห็นนายเอาแต่เดินคนเดียว”

“เห้ย! นี่คนหรอ” งงแดกครับ มีคนเข้ามาคุยกับผมด้วย

“อืมดิ นึกว่าเป็นผีหรือไง” ก็นึกว่าเป็นผีจริงๆละนะ ก็ทั้งชีวิตผมเจอคุณผีบ่อยๆนี่หน่า บ้างก็มาดี บ้างก็มาแกล้ง ตอนเด็กๆก็กลัวนะครับ ตอนนี้ไม่กลัวแล้วละ แต่เพราะผมแยกไม่ออกว่าอันไหนผีอันไหนคน ไม่เหมือนในหนังหรอกครับที่จะมาหน้าเละๆ  มีเลือดเต็มตัว แบบนั้นอะไร้สาระ  ผีจริงๆไม่น่ากลัวหรอกครับ น่ารำคาญมากกว่า

“ถามเนี่ยไม่ได้ยินหรือไง?”

“ห้ะ อ๋อๆ ได้ยินๆ”

“ได้ยินข่าวลือที่ว่านายเพี้ยน เลยลองมาคุยนี้เพี้ยนจริงๆสินะ” คนตรงหน้าผมเอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะเบาๆ ผมก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆกลับไป ผมก็ไม่ค่อยสนใจข่าวลือเท่าไหร่หรอกครับ เขาไม่ได้มาเจอแบบผมนี่ เขาไม่รู้ความจริงอะไรเลย

“ฉันชื่อฮันบินนะ คิมฮันบิน” ผมทำได้แค่พยักหน้ารับไม่ค่อยอยากรู้จักใครหรอกครับ สุดท้ายก็เอาผมไปนินทาอยู่ดี

“กินข้าวเช้ามายัง?” คนตรงหน้าถามพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างมาให้ผม

“จะชวนกินข้าวอ่อ?”

“อื้อฮึ”

“กินละ---” เสียงผมขาดหายไปชั่วขณะ

เชี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.ผีมา!!

“จะ จุนฮเว..”

“ฮะ? อะไรจุนๆนะ” บีไอผู้ไม่รู้เรื่องมองผมมาอย่าง งงๆ จะร้องไห้แล้วนะ!! จุนฮเวเนี้ยเป็นผีที่แสบสุดๆไปเลย แต่เขาไม่ได้แกล้งผมเหมือนผีตัวอื่นๆที่เอาหนังสือผมไปซ่อนหรือคอยสะกัดขาผมหรอกนะ เขาแกล้งผมที่ใจ.. เปนผีตัวแรกที่ใจสั่นด้วย บ้าจริง..

บ้ า ไ ป แ ล้ ว แ น่ ๆ ! !

เพี๊ยะ!!

“เห้ยจินฮวาน ตบหน้าตัวเองทำไมเนี้ย”

“ปะ..ไปก่อนนะ จะเข้าระเรียน..” ผมตอบพร้อมเก็บของอย่างเร่งรีบ ต้องไปจากที่นี้ จุนฮเวเอาแต่ยืนจ้องผมอะ ผมเขิน!

“เดี๋ยวดิ” มีเสียงหนึ่งที่คุ้นหูดังขึ้น ผมหันไปตามเสียง  

“ชิบหาย!! กูจุนฮเว!!” ผมเผลอตะโกนลั่นเลยครับT^T คนมองตรึม ผมคิดว่าคนอื่นคงคิดว่าผมคุยคนเดียวแล้วละครับ เขาต้องคิดว่าผมบ้าแน่ๆ

“พี่จะตะโกนทำไมอะไม่อายหรอ ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าผมเป็นผีนะคนอื่นเขาไม่เห็นแบบที่พี่เห็น” คนตัวสูงหัวเราะออกมาเบาๆ มองคนตัวเล็กที่ก้มหน้ามุดดิน คงจะอายสินะ

“ผมมีเรื่องจะปรึกษาพี่อะ เจอกันที่เดิมตอนสี่โมงเย็นนะพี่” คนตัวสูงบอกก่อนจะเดินจากไป

“ดะ ดะเดี๋ยวดิ! ฉะ ฉันก็มีงานต้องทำเหมือนกันเว้ย!” ผมหันไปตามเสียงของพี่จินฮวานพร้อมทำท่าจุ๊ๆ “คนอื่นเขามองพี่อยู่นะครับ อย่าคุยคนเดียวสิ” ผมพูดติดตลกแล้วรีบวิ่งไป แอบเห็นคนตัวเล็กยิ้มด้วยนะ คงจะเขินสินะ

พี่จินฮวานเนี้ย

อันตรายต่อหัวใจผมจริงๆนะ ..

_______________________________________________________________________

สวัสดีรีดผู้น่ารักทุกคน นี้เป็นฟิคเรื่องแรกที่ตั้งใจแต่งจริงๆนะ อาจจะกากๆก็ช่วยรับ

ไว้ในอ้อมกอดของทุกคนด้วยนะ อ่านแล้วงงตรงไหนติชมได้นะคะ

พูดคุยกันได้ที่นี้นะ @kawpunest ,รักส์จากโคมา <3 

mx-xine